ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ

  Μπαρμπα-Ντάρας:΄Εκφραση καλοσύνης αφοσίωσης και αγάπης

Λίγες ανθρώπινες μνήμες απλών και καλωσυνάτων ανθρώπων παραμένουν μέσα μας  ολοζώντανες παρά την αποσβεστική λειτουργία του χρόνου. Στην πολύχρονη διαδρομή της Βελλάς , όπου πρόσωπα και πράγματα σημάδεψαν με τον τρόπο τους μια  ολόκληρη εποχή, στην καρδιά των Βελλαϊτών,  ο Μπαρμπα- Ντάρας προβάλλει ως μνήμη χαρακτηριστική , αυθεντική και ολοζώντανη.  Ο μπαρμπα-Ντάρας ήταν ο αρχιμάγειρας του Ιεροδιδασκαλείου για πάρα πολλά χρόνια.Τα τελευταία χρόνια της ζωής του  φρόντιζε καθημερινά την  εκκλησία μας, την Παναγία τη Βελλαϊτισσα. 

Δεν είναι τυχαίο ότι  η ισχνή και αδύναμη  «φιγούρα» του κυριαρχεί στις συζητήσεις και τις αναμνήσεις μας,  κάθε φορά που ζωντανεύουμε το παρελθόν της Βελλάς. Μέσα από το συναισθηματικό αυτό καταφύγιο ξανανθίζει ένα χαμόγελο αγαθό σε ένα πρόσωπο πράο. . «Ξαναμιλούν», θαρρείς,  τα ορθάνοιχτα, καθαρά του μάτια,  πίσω από τα χοντρά μυωπικά γυαλιά. Αυτή η  μικροκαμωμένη και κυρτωμένη φιγούρα  αεικίνητη και ακούραστη «έθρεφε» , αγόγγυστα και θεληματικά τα «παιδιά της» σε μια  διαδρομή δεκαετιών.. Ήταν η  απόλυτη έκφραση της καλοσύνης , της υποταγής στο καθήκον , που γινόταν πραγματική και ασυμβίβαστη αφοσίωση…

Τάϊζε τη σχολή  καλύτερα από την οικογένειά του…Σε προχωρημένη ηλικία αυτοπεριορίστηκε σε ρόλο βοηθητικό. Δεν εγκατέλειψε όμως τη Σχολή. Ανήκε πλέον ολοκληρωτικά σ’  αυτήν…Όταν του απηύθυνες έναν απλό χαιρετισμό σου χαμογελούσε  συγκατανεύοντας τρυφερά σε ένα ακόμα από τα «παιδιά του» . Ήταν βέβαιο ότι δεν αναγνώριζε τους περιοδικούς και απόμακρους επισκέπτες της σχολής…Τους θεωρούσε, ωστόσο, μ’ έναν τρόπο φυσικό «κάποιο « από τα παιδιά του…Τι σημασία, άραγε, να  είχε η επώνυμη αναφορά. Οι Βελλαϊτες ήταν στην κουρασμένη του μνήμη η συλλογική έκφραση της Σχολής…Και ήταν εκεί,  για τους νοσταλγούς, εκεί και για τους τρόφιμους της περίστασης , εκεί όρθιος σαν δυνατή και πιστή παρουσία…

Μπάρμπα Ντάρα…Κρίμα, που δεν μπορείς από κει που είσαι να νιώσεις τα λίγα λόγια της ευγνωμοσύνης μας για την προσφορά σου…Δεν μας προσέφερες κάτι από τα «υπάρχοντά»  σου…μας προσέφερες τον ίδιο τον εαυτό σου…τόσο γνήσια , τόσο ταπεινά, τόσο ειλικρινά, τόσο ανυστερόβουλα. Ήσουν εκείνος που είχες λίγα και τα έδωσες όλα…Ο «λιβανωτός» της Φασολάδας σου δεν ήταν  το απλό, ανόρεκτο και τυπικό γεύμα…Ήταν η χορταστική  απόλαυση στο αδηφάγο και μονίμως «νηστικό» νεανικό μας στομάχι…

Σε θυμόμαστε ,  ακόμη , με την ίδια νοσταλγία στα σαρακοστιανά σου επινοήματα (δική σου η μαγειρική, όχι η απόφαση για το τι και πόσο θα μαγειρέψεις ) Σε θυμόμαστε, ακόμη και στην άνοστη  ταχινόσουπα  των σαρακοστιανών ημερών, ή στον ξερό Βακαλάο της 25^ης Μαρτίου…. Σε θυμόμαστε , κυρίως, στα χορταστικά κρεατινά γεύματα των καλύτερων ημερών…Τότε που οι μυρωδιές από την κουζίνα σου έφταναν μέχρι τους θαλάμους και τις τάξεις και «δοκίμαζαν» σκληρά την όρεξή μας…

Όλα αυτά , σκόρπιες και άτακτες αναμνήσεις,  αποκαλύπτουν τη μεγάλη καρδιά αυτού του ωραίου ανθρώπου…Δείχνουν τη στοργή και την αγάπη του…Μια αγάπη που την έδινε απλόχερα στον καθένα μας… 

Σ’  ευχαριστούμε Μπάρμπα-Ντάρα για τη χόρταση και την ευωδιά της φασολάδας σου…Εκείνη η ευωδιά της τροφής σου και η αρχοντιά της ψυχής  σου μας κράτησαν όρθιους, σε χαλεπούς καιρούς , για να μπορούμε σήμερα να χαιρόμαστε  και να σε θυμόμαστε σαν μια ευλαβική και άσβηστη μνήμη…

 Γιώργος Τσούκας-Βελλαϊτης

 Κυρ Γρηγόρης -Νοσοκόμος

     Ο κυρ Γρηγόρης  μπροστά  στην Παναγία τη Βελλαϊτισσα

                                  με το γιο του Προκόπη.

Μπαρμπα-Γιάννης Καλλιαρέκος-Σερβιτόρος    

Μπαρμπα-Μήτσος - Μάγειρας